Wanneer je pas later weet wat je eigenlijk wilde zeggen

Over even geen zin hebben, vrijheid en jezelf verdedigen zonder woorden.

“Pff, morgen weer werken. Geen zin in!”

Het floepte eruit. Gewoon, een eerlijk moment. Na een week ‘vrij’, waarin ik vooral als moeder, huishoudmanager, kok en speelgoedopruimer fungeerde, voelde ik mij alles behalve uitgerust. En toen ik dit hardop uitsprak, kreeg ik meteen een reactie: “Dat is toch niet goed? Je hebt een leuke baan. Je moet nog 40 jaar. Het is sociaal toch goed voor je?”

Geen zin om te werken, ben ik ondankbaar?

Ik voelde mij meteen in de verdediging schieten. Alsof je alleen maar even geen zin mag hebben als je leven rampzalig is. Maar dat is niet zo. Soms wil je gewoon niet. PUNT.
Maar zoals zo vaak kreeg ik mijn gevoel niet goed verwoord. Ik knikte. Zei zacht ‘ja klopt…’

De sleur van werk, huis, slapen en weer opnieuw.

Maar later… Toen de kinderen sliepen, toen het huis stil was en ik eindelijk weer ruimte voelde om te ademen. Toen kwam het binnen.

Hé wacht eens even…

Dit is wat ik eigenlijk wilde zeggen, dat ik niet ondankbaar ben. Dat ik mijn werk echt wel leuk vind. Maar dat ik ook soms gewoon even geen zin heb. En dat mag. Ik wil niet vastzitten in een eindeloze sleur van werk, boodschappen, koken, slapen, herhaal.
Soms voelt het alsof het leven als een trein voorbij raast en ik alleen maar achter de feiten aan ren.

Wat ik eigenlijk had willen zeggen (maar pas later wist).

Ik snap soms naar vrijheid. Naar iets dat niet voelt als moeten. Naar rust, echte rust.
Want deze wereld waarin mensen op sociale media laten zien hoe ze geld verdienen vanaf een strandstoel met hun laptop op Bali, maakt het soms lastig. Dan lijkt je gewone baan bijna belachelijk. Je werkt je suf en houdt nauwelijks iets over. Dus ga je nog harder werken, en verlies je jezelf nog verder.

Vrijheid, rust en ruimte, wat ik écht nodig heb.

Maar nogmaals, ik bén dankbaar. Voor mijn gezondheid, voor mijn mooie gezin. Voor mijn leuke baan en fijne collega’s.
Alleen…
Wat ik vooral voel, is dat ik ruimte wil. Om te ademen. Om soms niks te doen, zonder mij schuldig te voelen. Om zelf te mogen kiezen hoe mijn leven eruit ziet.

Je stem mag later komen, en dat is oké.

Soms komt je stem pas later.
En dat is niet fout.
Dat is hoe sommige mensen werken.
Hoe ik werk.
Ik voel eerst, ik denk diep en dan pas komen de woorden.
En die woorden zijn nu belangrijk dan ooit. Want als we allemaal blijven doen alsof het normaal is om altijd maar door te moeten, dan vergeten we te leven.

Ik wil niet alleen overleven. Ik wil léven.

Zacht.
Bewust.
In verbinding met wat ik voel.
Ook als dat even is ‘ik heb geen zin’.

Herken jij dit gevoel als moeder?

Laat hieronder een reactie achter of deel deze blog met een vriendin die dit ook mag horen.