Tussen wal en schip

Tussen wal en schip. Wat ik mijn oma had willen vragen.

Gister zat ik in de bioscoop en keek ik de film Tussen wal en schip - Geruisloos Indisch. Een film over roots, over stilte, over hoe verhalen verloren raken tussen generaties. En terwijl ik keek, voelde ik haar naast mij: mijn lieve oma.

Mijn lieve oma, die ons wél vertelde over vroeger. Vooral aan het eind van haar leven, toen de dementie haar langzaam terugbracht naar haar jeugd. Naar het land waar ze opgroeide. Naar geuren, kleuren en klanken die voor mij altijd een beetje mysterieus zijn gebleven.

Soms vertelde ze zomaar, midden in een gesprek, iets over het leven toen. En ik luisterde. Maar ik vroeg niet dóór. Ik wist niet hoe. Of ik dacht dat er later nog tijd genoeg zou zijn… Maar nu is ze er niet meer. En die vragen… die leven nog steeds in mij.

Wat ik voelde tijdens die film, was niet alleen gemis. Het was ook een verlangen, om haar verhaal te kennen. Niet alleen vanuit haar eigen woorden, maar ook vanuit de mensen die haar kenden toen ze nog dat meisje was. Gelukkig leeft haar oudste broer nog en heb ik besloten dat ik hem de vragen ga stellen.

Over hoe hun leven daar was. Over haar als kind. Over het afscheid. Over wat ze meebrachten, en wat ze moesten achterlaten.

Want onze wortels… die groeien niet alleen in de aarde van vandaag. Ze reiken terug, diep en stil, naar de verhalen die we bijna vergeten zijn. En ik wil ze horen. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. Voor wie we zijn.

Misschien herken jij dit ook?

Misschien heb jij ook een moeder, oma of oudoom die ergens anders opgroeide. Misschien zijn er verhalen die je nog niet kent, of juist verhalen die je al honderd keer hebt gehoord, maar die ineens een diepere laag krijgen als je echt luistert.

Vraag.
Luister.
Bewaar.
Niet perfect.
Gewoon zoals jij bent, en zoals zij zijn.

Misschien is het nooit te laat om opnieuw te beginnen met luisteren.

Liefs,

Nadia

Groene Duimpjes – Zacht moederschap. Dichtbij de natuur